Przygody Marysieńki cz. 2: Spalone drewno

– Mamo, mamo, zobacz, co znalazłem! – Dorota spojrzała na swojego syna Tomka, biegnącego w jej stronę z jakimś całkiem sporych rozmiarów przedmiotem w ręku. Podniosła się z koca, który kilkanaście minut wcześniej rozłożyła na niewielkim wzgórzu za wsią. Im bliżej był Tomek, tym bardziej nie potrafiła ocenić, co takiego trzymał. Dopiero kiedy wzięła przedmiot do rąk, zobaczyła, że była to jakaś długa drewniana, częściowo nadpalona konstrukcja.

Konstrukcja, którą znalazł Tomek, w całości miała około półtora metra i oparta o ziemię koło chłopca przewyższała go.

– Co to jest? – zapytał.

– Nie wiem, synku – odpowiedziała przyglądając się przedmiotowi. – Pokaż mi, gdzie to znalazłeś.

Tomek zaprowadził ją na miejsce.

– Na pewno to było tutaj?

– Na pewno, mamo – odpowiedział chłopiec.

– Hmmm, dziwne – powiedziała na głos, rozglądając się. Wokół nie było żadnych śladów ogniska, a jej pierwszą myślą była właśnie ta, że ktoś rozpalił niedaleko ognisko, po którym zostały jakieś niespalone resztki drewna. Wzięła synka za rękę i spacerując obeszli teren szerzej. Nie znalazła ani śladów ogniska, ani innych spalonych przedmiotów. Zastanowiło ją jednak to, że mimo sporych rozmiarów konstrukcja była bardzo lekka, a drewno nie tylko było nadpalone, ale też mocno spróchniałe.

Przedmiot, który trzymała w rękach, nie przypominał jej niczego znajomego. Gruby kawałek drewna około półmetrowej długości na jednym końcu miał przymocowany długi, cienki kawałek innego drewna, a z drugiej – również cienki, tylko nieco krótszy, do którego z kolei dołączony był, także cienki i wyraźnie złamany, położony równolegle do grubego kawałka, odcinek o długości może ośmiu, dziesięciu centymetrów.

Dorota stwierdziła w myślach, że musi rozwikłać tę zagadkę. Po dokonaniu znaleziska Tomek już nie chciał się bawić na łące, na której bywali razem kilka razy w tygodniu, więc złożyła koc i zapakowała butelki z wodą do plecaka i trzymając jedną ręką synka, drugą tajemniczy przedmiot ruszyła w stronę wsi.

Po drodze mijała sąsiadów. Parę osób zapytało ją, po co jej jakiś kawałek drewna. A ona w odpowiedzi pytała ich, czy nie wiedzą przypadkiem, co to może być, ale podobnie jak ona, nie mieli pojęcia. Kiedy już zbliżała się do domu, z drogi prowadzącej do pałacu wyszedł sąsiad, z którym nigdy dotąd rozmawiała. Był to niebieskooki, łysy, brodaty starszy mężczyzna, jego siwa broda sięgała obojczyków i była starannie wypielęgnowana, a on sam – ubrany luźno, ale schludnie. Nie wiedziała, jak się nazywa, bo nigdy się nie poznali, ale ku jej zaskoczeniu, sam ją zaczepił.

– Pani mieszka koło mnie – bardziej stwierdził niż zapytał. Pokiwała głową i już chciała się przedstawić, ale on spojrzał na przedmiot, który trzymała w ręce, wskazał na niego i powiedział. – Wygląda, jakby to było śmigło od wiatraka. Skąd pani to ma?

Opowiedziała mu historię sprzed chwili.

– Mogę zobaczyć? – zapytał i wyciągnął rękę w stronę konstrukcji, którą trzymała w ręku.

Podała mu ją bez słowa. Obracał przedmiot w dłoniach, przez dłuższą chwilę oglądając go uważnie ze wszystkich stron.

– Tak. To fragment śmigła. Jest bardzo stare, a to, że jest nadpalone, może świadczyć o tym, że ocalało z pożaru wiatraka – powiedział.

– Ale jak? Przecież w okolicy nie ma żadnego wiatraka! – zdziwiona Dorota lekko podniosła głos.

– Dziś nie ma. Ale był – powiedział tajemniczo mężczyzna, dodał: – Powodzenia! – i ruszył drogą w kierunku przystanku.

– Proszę zaczekać! – krzyknęła za nim. – Skąd pan to wszystko wie?

Ale mężczyzna już jej nie słyszał, bo właśnie wsiadał do autobusu, który w tej chwili podjechał…

Dorota wróciła do domu, zjedli z Tomkiem kolację i kiedy syn poszedł już spać, usiadła w swoim małym biurze, w którym już leżał „dzwonek Marysieńki”, jak go nazwała. Postanowiła zweryfikować słowa brodatego mężczyzny.

Najpierw sprawdziła w monografii Targoszyna, czy był we wsi jakiś wiatrak, a odpowiedź ją zaskoczyła. Mężczyzna miał rację. Był! W monografii znalazła informację, że w 1908 roku „pożar strawił ostatni w okolicy wiatrak”.

– Co?! – krzyknęła do siebie, ale jednocześnie usłyszała, że jej mąż wrócił z pracy, więc musiała porzucić swoje śledztwo i zrobić mu kolację.

Dorota źle spała tej nocy. Co chwila budziły ją jakieś męczące sny. W jednym widziała Tomka, jak trzyma znaleziony przedmiot, ale płonący. W innym – brodatego mężczyznę rozpalającego ognisko i tańczącego wokół. W jeszcze innym widziała wiatrak z obracającymi się płonącymi skrzydłami.

Wreszcie, zmęczona, zasnęła głębiej.

Obudził ją krzyk.

– Pali się! Pooożaaar! Pali się! – dźwięczało jej w uszach. Zanim jednak zrozumiała, co się dzieje dotarło do niej, że to nie był realny krzyk, tylko słyszała go we śnie. Usiadła na łóżku i użyła wszystkich zmysłów, by sobie przypomnieć, co jej się śniło. Podświadomie wiedziała, że to było ważne.

Było niedzielne przedpołudnie. Po zakończonej mszy Marysieńka razem z braćmi jak zwykle wyruszyła „na przygody”, jak to określała.

Mimo że miała już 16 lat, a jej młodsze siostry nie myślały o niczym innym, jak tylko o „dobrym zamążpójściu”, ona nadal lubiła się bawić, spędzać czas aktywnie, cieszyć się życiem i czerpać z niego tyle, ile tylko się da.

Tym razem Marysia, Antek i Tadek poszli „na przygody” na wzgórze, na którym stał wiatrak. Dzierżawcą młyna, którego często tam spotykali, był pan Műller z Mściwojowa. Marię, która doskonale znała niemiecki, zawsze bawiło to, że dzierżawca młyna ma na nazwisko Műller, co po niemiecku znaczy Młynarz.

Był łysy i brodaty, trochę otyły. Nie lubiła go, bo zawsze, kiedy bawiła się z braćmi koło młyna, przeganiał ich.

Ale ona lubiła odgłos, jaki wydawały śmigła, gdy wiatr je obracał i podobała jej się okolica, w której było dużo zielonej trawy i małych pagórków, za którymi można było się ukryć w czasie zabawy w chowanego.

Tamtej niedzieli bawili się właśnie w chowanego.

Antek, który szukał, stał przy dużym buku, z głową przyłożoną do pnia i zamkniętymi oczami i odliczał od dziesięciu do jednego.

– Szukam! – krzyknął, kiedy skończył.

Marysieńka znalazła świetną kryjówkę za gęsto rosnącymi krzakami. Siedziała tam w kucki, zadowolona z siebie. Zza krzaków widziała Tadka, który ukrył się z tyłu za nią, w trawie, w zagłębieniu ziemi, za niskimi krzaczkami, które ledwie go osłaniały. Ratowało go tylko to, że miał strój, który trochę się zgrywał z otoczeniem. W duchu śmiała się ze słabej kryjówki starszego brata.

Nagle usłyszała przeraźliwy krzyk Antka.

– Pali się! Pooożaaar! Pali się! – wrzeszczał jej młodszy brat.

Przez chwilę myślała, że podstępem próbuje wywabić ją i Tadka z kryjówek. Ale pomiędzy gałązkami krzaków, za którymi się ukrywała, zobaczyła pomarańczowe płomienie. Wychyliła głowę i jej oczom ukazał się wiatrak, cały w płomieniach. Wybiegła krzycząc „Tadeeek!”, bo wiedziała, że jej starszy brat może tego nie widzieć.

Tadek wyskoczył ze swojej kryjówki i cała trójka pobiegła w stronę wiatraka, który płonął coraz bardziej intensywnie.

Stali i patrzyli, bo cóż innego mogli zrobić. Za nimi powoli gromadzili się mieszkańcy wsi. Niedługo potem pojawił się pan Műller. Marysieńka zwróciła uwagę, że nie wyglądał na zaskoczonego ani zmartwionego. Po prostu stał i patrzył, jak młyn, który dzierżawi, płonie…

Dorocie udało się przypomnieć sobie sen. Mimo że była niewyspana, uśmiechnęła się do siebie. Zastanawiała się, czy Marysieńka przyśniła jej się po raz drugi, bo o niej ciągle myśli, czy może sama przywołała Polkę z legendy kojarząc wczorajsze znalezisko Tomka, rozmowę z brodaczem i młodą Marię.

Co było jawą, a co snem? Co prawdą, a co fikcją? Zanim wstał Tomek, poszła do biura i wróciła do monografii. Wyczytała z niej, że prawdopodobną przyczyną pożaru było podłożenie ognia. Według autora monografii Targoszyna, miałby to zrobić dzierżawca wiatraku, czyli pan Műller. Istnieje podejrzenie, że chciał w ten sposób wyłudzić odszkodowanie od właściciela. Ale jego winy nikt ostatecznie nikt nie udowodnił.

Dorotę jednak zajmowało coś zupełnie innego.

– To przecież niemożliwe, żeby to śmigło przetrwało tam tyle lat – pomyślała i pozostałe myśli same już powędrowały w kierunku Marysieńki. – Co Ty mi chcesz powiedzieć, dziewczyno?…

Cdn.